domingo, 21 de marzo de 2010
ELIZONDO EN TRES COLORES
Esto esta en tres idiomas
El original es en ingles que esta a continuación del español y al final esta en griego
Las traducciones estan hechas por una maquina de picar palabras como todo lo que se traduce en Internet pero es una aproximación al espiritu del escritor o al menos del biogrago.
Saludos cordiales, DAMASCENO MONTEIRO
SE TRATA DE UN PINTURA DE SALVADOR ELIZONDO Y SU APROXIMACION AL ULYSES DE JOYCE
El unico ingles que conocia era el de leer a Joyce desde los 16 años hasta que murio.
Este es un descubrimiento como el de su paisano Rulfo.
ESPAÑOL
// Retrato del artista mexicano: Elizondo y Joyce
7072009
Documento de conferencia leída en la conferencia de América del Norte James Joyce en Buffalo, NY:
Retrato de un artista mexicano: Elizondo y Joyce
Brian L. Price -
Cuando Salvador Elizondo Teoría del infierno [Teoría del Infierno] apareció en las librerías, los lectores mexicanos encontrados, se levantó en contra de un atractivo fondo mate, la foto conocida de Joyce que normalmente adorna la portada de Retrato del artista como un hombre joven. A primera vista, esta es una elección extraña porque Joyce sólo aparece dos veces en el libro: una vez de forma explícita en breve Elizondo tratado aún perspicaz sobre Ulises y otra vez implícitamente en el siguiente texto, titulado "La primera página de Finnegans Wake." [1]Pero lo que me sorprende acerca de la elección de esta foto de la portada es que Elizondo lugares frente a Joyce y centro en la presentación de su trabajo. El gesto es a la vez un homenaje y la apropiación. Y la imagen apropiada es importante: se elige al artista como un hombre joven. Dentro de la concepción del arte de Elizondo, Joyce juega un papel central y se consigna una y otra vez como un objeto literario que promueve una visión específica de arte. [2]Así, en este artículo, sólo se ocupará de Joyce oblicuamente como un objeto literario que se utiliza en la la formación y promoción de proyecto literario de otro autor. Concretamente en mi opinión, al igual que David Damrosh en su libro sobre la literatura mundial, que los autores extranjeros de lectura consiste en "una refracción elíptica de las literaturas nacionales" y un proceso de traducción por escrito en el que las ganancias en las importaciones, y, al mismo tiempo, no construir "un canon conjunto de textos, sino un modo de lectura." Así weltliterature se convierte en "una forma departicipación independiente con mundos más allá de nuestro propio lugar y tiempo" (281). Es precisamente este concepto de participación que desea aplicar a la lectura de Elizondo de Joyce. Leí el desarrollo artístico de Elizondo como un comienzo triple interacción con su descubrimiento a principios de Joyce y la emulación de la estética de Stephen, su compromiso más crítica de Ulises, y su traducción exegética de la primera página de Finnegans Wake. Hacerlo nos permitirá luego hacer algunos comentarios más amplios sobre la influencia de Joyce en México y, ojalá, abrir una nueva línea de investigación sobre la obra de Elizondo.
Para muchos autores mexicanos en los años 1950 y 1960, el descubrimiento de James Joyce ascendieron a un hito en el desarrollo literario. Ramón Xirau primer encuentro conUlises como un exiliado español en Francia los jóvenes en camino a México. Obtuvo
A diferencia del escritor argentino Jorge Luis Borges, que en sus notas de introducción a la traducción de la última página de Ulises, asegura a sus lectores que no ha terminado la novela, pero no necesario, Elizondo leer y releer un , Ulises Retrato, y Finnegans Wake numerosas veces durante toda su vida. Empezó a Un retrato a los 16, mientras estudiaba en Canadá, y procedió de inmediato a Ulises, siguiendo el flujo natural de la vida de Esteban (Toledo). Dos años más tarde cometió su delito menor de primer registro - el robo de 100 pesos de su madre - a fin de obtener Finnegans Wake(Elizondo, "Diarios (1952-1957) ¿La pintura, el cine o la literatura?" 46). A 23 años de edad reflexionó Elizondo el 18 de mayo de 1956, "Hoy comenzó la segunda lectura de ese libro asombroso, Ulises. Estoy leyendo simultáneamente con el libro de Gilbert Stuart "(49). Concluyó esta segunda lectura el 10 de junio o con una breve nota: "Hoy he terminado de leer Ulysses. Es verdaderamente maravilloso. Creo que si yo no estuviera tan interesado en leer a Shakespeare en este momento, me gustaría empezar de nuevo. El monólogo interior de Molly Bloom última es la prosa más bello jamás escrito "(50) y el 30 de abril de 1958:" Estoy releyendo Dublineses de Joyce. No hay duda de que Joyce es el escritor más grande de nuestro tiempo "(" Diarios (1958-1963): El oficio de escribir "55) A los pocos días hizo planes para adaptarse" Eveline "para la televisión (55).
Este compromiso sostenido con las obras de Joyce no se tradujo a la mímica en la ficción de Elizondo. Aparentemente, él es uno de los escritores imaginables menos joyceana si nos atenemos a las características descritas por Gerald Martin, en viaje a través del laberinto. Martin elabora un esquema de siete cualidades que incluyen la incorporación de la estructura mítica, la exploración del lenguaje, la exploración de la naturaleza y la experiencia de la conciencia, la búsqueda de la totalidad, los viajes a lo largo de las carreteras que conducen a las ciudades, la búsqueda de los demás a través del arte que devuelve a la cultura popular y las raíces, y la síntesis de la artesanía y el arte o la elevación de la escritora desde el nivel de artesano a la de sumo sacerdote de la lengua (130-133). Su principal preocupación es desenterrar una genealogía literaria de los escritores boom latinoamericano y, por tanto, construye un paradigma que privilegia joyceana elementos de su ficción posterior que corresponde a los escritores como Fuentes, García Márquez, Vargas Llosa, y Del Paso. Pero esta construcción elide la consideración de los dublineses, y un retrato, que yo propongo son clave para entender la relación de Elizondo a Joyce. Mi argumento es que su encuentro inicial con el modernismo de alta juega un papel importante en su desarrollo artístico, en particular su identificación con Stephen y su teoría estética.
Elizondo y Stephen
Me permitiré una lectura biográfica en la vida de Elizondo, a fin de postular por qué se podría haber elegido a Esteban como un modelo literario. La publicación fragmentaria recientes de revistas de Elizondo, en México la revista literaria Letras Libres revela a un joven que era delgado, tímido, poco dado a los deportes, y preocupado desde una edad temprana con la ficción. Alternativamente, de mal humor y confianza, que languidecía por las mujeres jóvenes que se reunió recientemente, reñido con su padre en el transcurso de su vida debe tomar, y adoraba a su madre. Sus primeros poemas es mediocre, pero sus ensayos son prometedores. Aunque no tengo ninguna indicación clara sobre el hecho, puedo imaginar una incómoda 16-year-Salvador de edad, en el colegio en Canadá, curling con una copia recién adquirida de Retrato del artista como un hombre joven y encontrar un alma gemela en su protagonista. Eso sería simpático aumento de los sentimientos de alienación, la distancia física y emocional de la familia, y la sospecha creciente de que sus tendencias literarias de alguna manera lo diferenciaba de sus compañeros de clase. Este último punto es particularmente relacionado, porque las entradas de diario antes de la salida de Elizondo muestran un niño que sólo juega con las nociones artísticas. Dentro de un año, sin embargo, sus anotaciones tomadas en una tendencia mucho más dirigida. Hay un montón de referencias a las preocupaciones mundanas, pero a partir de año sus 16 º, año en que se lee y se encuentra con Stephen Joyce, Salvador Elizondo, empieza a considerar seriamente la vida de la literatura.
Desviarse de estas especulaciones, debemos recurrir a algo más concreto, es decir, los elementos de la poética de Steven Elizondo que adopta y los contextos en que se teje. La poética de Esteban basarse en los preceptos de la disposición volitiva de los materiales de la tierra con fines artísticos, la simetría y la pura contemplación enajenada de la acción o la pasión. El elitismo, la estética y el arte por el arte convertido en distintivos del proyecto literario de Stephen global. Elizondo comparten estos puntos de vista: "Cuando ves una pintura de Gunther Gerzso, para usar un ejemplo nacional de que no hay elementos que no son estrictamente pictóricos, es decir, no hay ninguna convocatoria de sentimentalismo, sin rostro de la persona amada, no figura de la madre, nada más que la forma pictórica. Eso es lo que yo entiendo el arte puro a ser "(Poniatowska 33). Un ejemplo concreto puede ayudar a ilustrar esto. En Farabeuf o la crónica de la instantánea, el libro más reconocido de Elizondo, que trata la imagen central de la novela - la fotografía del cuerpo torturado del regicidio Chino - en términos puramente estéticos. El cuerpo es despojado de su componente humano y se convierte en una instalación artística. El narrador considera cuidadosamente la disposición de los torturadores, los ángulos de los miembros lacerados, las expresiones de los espectadores, y los aspectos técnicos de la luz, la exposición y las condiciones meteorológicas en la fotografía final. Farabeuf es una novela donde no pasa nada, cuando la texto se repliega sobre sí mismo invita al lector a contemplar la misma escena desde varios ángulos diferentes.
El énfasis poético en la estasis, en la pasividad, se convirtió en un código de conducta para Elizondo. A finales de 1960 y principios de 1970, un período caracterizado por la protesta estudiantil y la represión gubernamental de violencia, Elizondo se retiró de la esfera pública y se refugió en su casa de Coyoacán, que habitan principalmente su dormitorio y su porche trasero. Se abstuvo de hacer declaraciones públicas y, después de 1972, prácticamente cesado la producción de ficción. Esta desaparición dejó a muchos lectores, escritores y críticos frustrados. Y sin embargo, se sigue la poética que había adoptado: se distanció de las preocupaciones extraliterarias y se centró en el desarrollo de un principio estético que hacía hincapié en la contemplación, el compromiso intelectual con la cultura universal, y falta de compromiso social. Pero es erróneo decir que Elizondo como escapista sin restricciones por las preocupaciones de la existencia de materiales, porque se pone de manifiesto en su periodismo y la crítica de que era consciente de los tejemanejes y crítica de la injusticia cuando él percibe. En cambio, su aparente desconexión de enredos políticos puede interpretarse como una participación activa con ideas, sus textos reflejan una reelaboración de conciencia de algunas de las principales corrientes teóricas (hermenéutica, fenomenología, el postestructuralismo y el psicoanálisis) de su tiempo. Un examen cuidadoso de sus colecciones de cuentos, por ejemplo, revela una comprensión cabal de las estrategias de la narrativa de ficción nacional y la desconfianza cada vez mayor de las narraciones como enunciado por Lyotard y otros críticos postestructuralistas. Su primera colección,Narda o el verano, se abordan los problemas de autoridad, el paternalismo, así como Schopenhauer y nociones nietzscheano de la voluntad y el poder. El retrato de Zoe y otras mentiras arroja luz sobre la falsedad mediante el despliegue de una filosofía de estilo barroco clásico de opuestos nociones de luz / oscuridad, vida / muerte, etc, y el tercer volumen, El grafógrafo, trae la cuestión de la representación círculo completo, haciendo que el proceso de la escritura - en sentido metafórico, la construcción de narrativas nacionales - en un examen minucioso, haciendo hincapié en la plena el papel del escritor en la creación.
Comentarios sobre Ulises
¿Qué textos de Elizondo falta, sin embargo, es la capacidad para hacer frente a la preocupación generalizada de Joyce para el cuerpo y sus excesos. Elizondo habitaban en el ámbito de la inteligencia, lejos de los eructos, menstruaciones, los humores, y el libertinaje presente en un , Ulises Retrato, y Finnegans Wake. Como se señaló anteriormente, el cuerpo se da un tratamiento aséptico y estética en Farabeuf, la biografía de ficción del cirujano francés innovador, Louis Hubert Farabeuf, que introdujo una serie de procedimientos clínicos y quirúrgicos que se siguen utilizando para el día actual. Debido a Elizondo sólo pueden tratar con el cuerpo como lenguaje, a través de los miembros nuevos se han identificado, el equipo quirúrgico ha sido cuidadosamente catalogadas, los procedimientos se describen con precisión exacta, y los pacientes y las víctimas se han reducido de los seres sensibles a una amalgama de partes del cuerpo en una cirugía demostración.
Pero la incapacidad de escribir acerca de lo corporal no limitar la apreciación de Elizondo de la misma en otros. En su ensayo, "Ulises", por ejemplo, destaca la calidad de transformación de la escritura de Joyce que convierte la experiencia fenomenológica del cuerpo de inmediato en una lengua literaria accesible a todos los lectores: "Ulisesestá por encima de todo una descripción. [...] La descripción del hombre como cuerpo-sujeto-que-percibe. Esto, por supuesto, requiere un nuevo idioma. Un nuevo idioma en el que los símbolos pierden sus categorías principales, en la que los símbolos dejan de ser criptogramas que se esconden verdades fundamentales, porque la lengua que les da la vida no puede no ir más allá de su fase primaria, la que establece un paralelismo entre significante y significado "(" Ulises " 129). El nuevo lenguaje que crea Joyce, de acuerdo con Elizondo, permite la reestructuración del tiempo y las experiencias porque el pasado, presente y futuro se experimentan a nivel corporal, por medio del lenguaje: "torta de la abuela o el" sonidos orgánicos "de la muebles no son pastel o el sonido, pero el recuerdo de una torta y sonido en el medio de la noche. En Joyce no hay recuerdos, no es sólo la experiencia en tiempo real de la vida ... Como tal, el organismo vivo de la que surge de Ulises es dinámico. Su esencia es que el dinamismo de percepción descrito por Husserl "(130). Así, el órgano cuya función se encuentran tan cerca del corazón de la actividad novelística de Joyce son transformados por Elizondo en un problema de lenguaje que pone en primer plano la necesidad de encontrar nuevos medios de expresión.
Elizondo interpreta el trabajo del modernismo como un gran experimento lingüístico-literaria. "Joyce ... rompe el sistema esencial de un lenguaje literario que sólo podría producir construcciones perfectas, es decir, sin interés construcciones" ( "Vísperas de Bloomsday" 211). Este experimento es un gesto que desafía poscolonial la hegemonía del imperio británico, atacando precisamente en uno de sus principales puntos de orgullo: un lenguaje literario cuyos pilares son de la talla de Shakespeare, Marlowe, Browning, Byron y Austen. Ulysses es el "la expresión definitiva del idioma Inglés, manipulado [...] por un tercero, por un sujeto, por un irlandés que se las arregla para llevarlo a sus consecuencias penúltimo a un punto culminante que no tiene la firmeza de otros ... que su propia destrucción" (210) . Según Elizondo, el oído el extraño permite a Joyce, Conrad, Keats, Wilde y de transformar la literatura Inglés, que se había convertido en estancó y sólo fue capaz de crear perfecto, sin interés construcciones. Para decirlo de otra manera, "El irlandés arrancó la lengua del conquistador, sometidos a la ingenuidad de los vencidos, y elevado a niveles que la literatura Inglés todavía tiene que alcanzar" ( "Carta a una actriz" 92). Es poco sorprendente que Elizondo, que gastaban bromas contra la tradicional, no la escritura transgresora, sería emular esas influencias. La correlación es obvio: Elizondo, escritor mexicano como un intento de romper los moldes del nacionalismo literario mexicano tan dominante en la mitad del siglo, se imagina su propio trabajo en la moda un igualmente transgresora.[4]Literatura como violación de la construcción social y cultural se convierte en uno de los principios fundamentales del proyecto de Elizondo. Pensemos por un momento "Sistema de Babel" [Sistema de Babel], un breve relato corto de su último volumen de cuentos, El grafógrafo [El Graphographer]. El argumento central es la siguiente: un hombre decide imponer un nuevo idioma en su casa, uno de desconstrucción de las relaciones tradicionales entre significante y significado. Al reducir el "ombligo de serpentina", que espera que los nuevos significados autónomos crecerá, renovando así el poder expresivo del lenguaje ( "Sistema de Babel", 16-17). Esta historia se encuentra en el corazón de ambos Joyce y experimentaciones de Elizondo con el lenguaje. La transgresión, que siempre ha sido una piedra angular de la crítica Elizondo, adquiere un nuevo significado cuando se considera el potencial de su renovación estética y no sólo por su llamativo.
La primera página de Finnegans Wake
Permítanme resumir algunos de los argumentos que he realizado hasta este punto antes de proceder al análisis final que se refiere a la participación de Elizondo de Joyce a través de su traducción de la primera página de Finnegans Wake. Hasta ahora he propuesto una lectura moderadamente biográfico de la emulación de Elizondo de Joyce. Lejos de desarrollar un estilo similar al de la pirotecnia totalizador que establece Martín y Del Paso o Fuentes ejemplificar, toma un enfoque más personal, teniendo la poética de Esteban en su valor nominal. El lenguaje desempeña un papel integral en sus textos, especialmente los que proponen un vuelco de la lengua tradicional, el sentido común en favor de nuevas formas más ingeniosas de expresión. A lo largo de este debate también he dado a entender que este proyecto global de alguna manera los contadores de una corriente nacionalista del realismo que domina la literatura mexicana en la década de 1960. Joyce, transformado en un objeto literario para la emulación, se convierte en un vehículo de un paradigma cultural alternativo que involucra la cultura a nivel mundial. Joyce se transmite a los lectores mexicanos, entonces, se convierte en una de las características de la carrera de Elizondo.
Cuando dejó de escribir ficción activamente, Elizondo entró en
El punto obvio de referencia para los autores de América Latina de lectura y la traducción de Joyce es Borges, que hablaba de ser el primer latinoamericano en llegar al Ulises de Joyce. Sergio Waisman señala que la traducción de Borges de la última página de Ulises revela un profundo, aunque parciales, en la lectura de una serie de temas más destacados en la obra de Joyce (irlandesidad de la obra, la innovación lingüística-en particular los neologismos-, el estudio de Joyce de la conciencia humana en su relación con tiempo, y el uso de las formas narrativas múltiples), así como una visión profética en la necesidad de comentarios exegéticos, así como la importación de este año el autor antes de una traducción al francés estará disponible (158-163). Si aceptamos el argumento de Waisman de que la traducción permite al autor para abordar cuestiones complejas de la lengua y la creación sin tener que escribir una novela larga (y de esta forma de economizar tiempo y esfuerzo mientras que aportará sus principales preocupaciones a la vanguardia sin tener que sobrecargar a los lectores un relato sin fin), entonces se podría argumentar aquí que el tratamiento de Elizondo de la primera página de Finnegans Wake sirve a un propósito similar. Elizondo desarrolla un lenguaje puramente literario, despojada de los lazos obligatoria a una realidad concreta. Su texto exegético explica las referencias, pero la pregunta sigue siendo si el trabajo es agradable en el nivel auditivo sin la información de fondo. ¿Por qué entonces Elizondo toma el tiempo para explicar estos elementos a los lectores? En el primer caso se puede razonar que Elizondo es de presumir. Fue, en el mejor, un dandi y elitista, en el peor, un snob un peleador. Su formación privilegiada que le permitió viajar mucho, leer todo lo que quería, e interactuar con los círculos cultos de
El comentario editorial que precede a la traducción dice mucho acerca de lo que va a seguir. "Muchos lectores, ávidos de poseer una cultura literaria completa, pálida ante la mención de un libro considerado prácticamente ilegible. Ahora bien, sigue siendo prácticamente ilegible, pero al menos podemos leerlo en una lengua casi familiar "(14) Como se ha señalado, el proyecto pretende completar la formación literaria de sus lectores. Existe el reconocimiento concomitante que en Finnegans Inglés Wake es casi impenetrable, y que en español, sigue siendo así. Traducción aquí no se concibe como un medio de hacer un texto más claro, sino más bien como la transferencia de la forma de una obra, el estilo y contenido a otro idioma. También sugiere que la creación de un nuevo idioma - y aquí pensamos en los comentarios anteriores realizados durante el "Sistema de Babel" - es necesaria para hacer frente a la obra de Joyce. Lo que sigue es, entonces, una traducción de los cerca de 280 primeras palabras que comienzan con "Aguasdulces, la víspera del pasado y de Adán, de desviarse de la costa de doblar de la bahía, nos lleva por un Vicus commodius de recirculación de nuevo a Howth Castillo y sus alrededores" y que termina con "y sus upturnpikepointandplace está en el Knock Out en el parque, donde las naranjas se han sentado a la roya en el verde, ya que devlinsfirst amado livvy". Considerando que Borges lúdico borra el paisaje de Dublín e infunde acento Molly Dublín con el singsonginess italianizante de español rioplatense (con su voseo característico) (Waisman 157-168), Elizondo aspira a la fidelidad absoluta al texto. Se reproduce las estructuras gramaticales, honores registro lingüístico, y ofrece algunos neologismos ingeniosos para que coincida con las capas polisémicas que se presenta con su guerra penisolate "o" topsawyer de rocas ". Pero lo que realmente me interesa aquí no es la traducción en sí. En términos de los estudios de traducción, y en comparación con Borges, el trabajo de Elizondo es más bien dócil. No hay inventiva de la refundición del texto. De hecho, esto no debe sorprendernos ya que Elizondo considera que una traducción de los principales impedimentos para que los lectores de América Latina. Así, su reproducción tiene como objetivo la fidelidad absoluta. Si la traducción en sí no es el tema en cuestión, entonces, ¿qué es?
Curiosamente, como complemento de las 280 palabras del texto traducido, Elizondo incluye aproximadamente 1.900 palabras en 33 notas exegético, que es nueve veces más que el texto real. Estas notas dan fe de la densidad mitológicos, históricos, religiosos y literarios que Joyce envases en las líneas de apertura de la Wake, y demuestran un esfuerzo consciente por parte del traductor para que el texto sea comprensible. Como traductor, su responsabilidad primordial es el texto: no puede modificarlo, mudo abajo, endulzar para arriba, o esmalte de los puntos pegajosos de la escritura de Joyce. Que está obligado a honrar a la intención original de Joyce. Pero, como difusor, Elizondo ofrece a sus lectores con las claves necesarias para comprender la tarea a mano. Así, la primera nota que corresponde a la primera palabra, "Aguasdulces", se lee: "aquí se expresa el sentido de que el curso del río Liffey, tiene a través de la ciudad de Dublín. La frase que comienza con esta expresión constituye el complemento de la frase final del libro a través del cual el principio de Finnegans se convierte en su propio final, formando su propia unidad cíclica ". Él es muy consciente de las alusiones literarias que figura en la segunda línea:" Sir Tristram, violer d'amores, fr'over el marítimo de corta distancia, había passencore rearrived desde el norte de Armórica en este lado del istmo flaco de Europa de importancia menor de wielderfight su guerra penisolate: ni había piedras topsawyer por themselse flujo de Oconee exagerado gorgios del condado de Laurens Pero mientras ellas iban doublin su Mumper todo el tiempo ". Esta frase solo recibe
La traducción de Elizondo de la primera página de Finnegans Wake evidencia una serie de similitudes con la traducción de Borges de la última página de Ulises. Ambos autores son, en cierta medida, la primera de sus generaciones respectivas para encontrar Joyce. A diferencia de muchos primeros lectores hispanos, ambos fueron capaces de hacer frente a los textos de Joyce en la lengua original. Ambos autores también evitar los aspectos corporales de la escritura de Joyce; Elizondo elide el cuerpo byviewedUlises como la transformación de la experiencia fenomenológica en la lengua literaria de Borges, mientras que optó por la página más casto de largo monólogo de Molly Bloom. El paralelismo entre la primera y última página es también digno de mención, a pesar de que madre casi al mismo tiempo de diferentes proyectos. Borges nunca tuvo la intención de traducir Ulises. De hecho, se atreve a afirmar que no sólo no haber leído la totalidad del texto, pero que no había necesidad de hacerlo porque sabía con la certeza de "aventureros y legítimo que tenemos cuando afirmamos nuestro conocimiento de la ciudad, sin alegando, por ello, la intimidad de las calles de cuántos tiene, ni siquiera de todos sus barrios "(Waisman 159). [7]Sin embargo, es las diferencias en sus enfoques de la traducción que atrae la mayor atención. Considerando que Borges juguetonamente mistranslates Ulises, acabando con su irlandesidad y infundir un sentido de la argentinidad a través de la utilización del voseoy la reducción de las referencias explícitas a los puntos de referencia de Irlanda como Howths Castillo, Elizondo meticulosamente conserva el texto original.
Hay un último punto que debe ser hecho sobre la apreciación crítica de Elizondo deUlises y la traducción de Finnegans Wake. Cuando se recoge estos textos en
Conclusión
Al concluir este trabajo, espero, a abrir dos nuevas líneas de investigación. En primer lugar, mi análisis de Elizondo ha tratado de descubrir una nueva faceta de su escritura que previamente haya sido pasado por alto. Cuando Farabeuf golpeó las gradas, los críticos se apresuraron a destacar su erotismo transgresor, sus relaciones con elnouveau roman, su inclinación por el orientalismo, su obsesión con el I Ching, y una serie de otros elementos relacionados con exóticos literaria. La mayor parte de artículos académicos trataron de descubrir lo que un amigo ha descrito como "el lado oscuro de Elizondo". En mi opinión, este ha sido el mayor mal servicio único para trabajar de Elizondo que podría haber hecho. Es cierto, se dispuso a impactar a la gente. Pero lo que los llamados temas de sexy ha hecho es socavar una investigación más exhaustiva sobre la relación de Elizondo con el lenguaje y el papel del arte en la creación de ficción. Asimismo, Elizondo ha sido presentado a la academia americana como novelista, cuando en realidad su obra abarca todos los géneros. La segunda línea de investigación que debería derivarse de esta investigación actual es una nueva comprensión de cómo la imaginación literaria de Joyce entra en México. Durante años hemos estado acostumbrados a pensar en Joyce, en términos de dos autores: Fernando del Paso y, en menor grado, Carlos Fuentes. Ambos autores buscan totalidades amplio, muestra un impresionante despliegue de pirotecnia lingüística, emplear estructuras míticas de organizar sus narraciones, y emplean una gran visión del mundo claramente modernistas en su relación con las cuestiones nacionales de identidad, la insularidad y cosmopolitismo, y el arte en general. Sin embargo, este paradigma no es el único modelo viable para la incorporación de Joyce. Elizondo se encuentra en el extremo opuesto del espectro de Joyce.
Obras citadas
Damrosch, David. ¿Qué es la literatura mundial?
Elizondo, Salvador. "Metecos y Autóctonos: Céline y Joyce." Pasado anterior. México: Fondo de Cultura Económica, 2007.
-. "Carta a una actriz." Pasado anterior. México: Fondo de Cultura Económica, 2007. 91-93.
-. "Diarios (1952-1957) ¿La pintura, el cine o la literatura?". Letras Libres, marzo 2008: 44-51.
-. "Diarios (1958-1963): El oficio de escribir." Letras Libres, abril 2008: 54-59.
-. "Sistema de Babel". El grafógrafo. México: Fondo de Cultura Económica, 2000. 16-17.
-. "Ulises." Teoría del infierno y otros ensayos. México: Fondo de Cultura Económica, 2000. 126-144.
-. "Vísperas de Bloomsday." Pasado anterior. México: Fondo de Cultura Económica, 2007. 209-211.
Fiddian, Robbin William. "Palinuro de México y Ulises." Estudios Anglo-Americanos 5.6 (1981): 50-56.
Fuentes, Carlos. Cervantes, o la crítica de la Lectura. 1 ª ed. México: Mortiz, 1976.
Joyce, James. "La primera página de Finnegans Wake." Trans. Salvador Elizondo. S. Nob20 de junio 1962: 14-16.
Martin, Gerald. Journeys Through the Labyrinth: Latin American Fiction in the TwentiethCentury. Londres: Verso, 1989.
Toledo, Alejandro. "Lecturas paralelas de Salvador Elizondo y Ramón Xirau en el descubrimiento de James Joyce." Los Márgenes de la palabra: Conversaciones conescritores. México: Coordinación de Difusión Cultural, 1995. 39-44.
Waisman, Sergio Gabriel. Borges y la traducción: la irreverencia de la periferia. Lewisburg [Pa.]: Bucknell University Press, 2005.
[1] Todos los títulos y los textos traducidos del español son mías a menos que se indique lo contrario.
[2] La teoría de Bourdieu de capital cultural entra aquí porque Joyce, no necesariamente sus obras en sí, convertirse en el principio fundamental de una revolución estética. La lectura de Joyce se convierte en sinónimo de una mayor devoción por el arte.
[3]El trabajo académico Fiddian en relación Del Paso con Joyce no sólo es extensa, pero es también el esfuerzo académico sólo grave hasta la fecha para ofrecer una lectura sistemática de la recepción de Joyce de autores mexicanos. Las cotizaciones de referencia arriba fue publicado originalmente en español como las respuestas a un cuestionario que había enviado Fiddian el autor que más tarde traducido por su artículo"Palinuro de México y Ulises".
[4]Véase la masculinidad mexicana Robert McKee Irwin, intelectuales Naciones Ignacio M. Sánchez Prado, y Narrativa John Brushwood de Innovación y Cambio Político en México para obtener más detalles sobre el resurgimiento del nacionalismo literario de México. Es especialmente digno de mención para este estudio, así como otros que tratan con el tema, señalar que el resurgimiento en los textos de interrogatorios identidad política, social y cultural de México aparecen en un momento de crisis tras la administración de Miguel Alemn Vásquez quien, según a Daniel Cosío Villegas, puso fin efectivo a las promesas y las reformas que se basaba el aspecto de transformación de
[5]Cabe destacar aquí es la relación de cada autor a Joyce: Baudelaire, Proust y Flaubert fueron precursores con los que Joyce diálogos con frecuencia en sus novelas; Pound y Valery Larbaud-son contemporáneos que, además de su propia escritura, leído y comentado en Ulises. Valéry-Larbaud, con adición de puntos de vista del autor, también supervisó la primera traducción francesa de Ulises que Auguste Morel y Stuart Gilbert publicado en 1927.
[6]De esta experiencia, Elizondo señala que "He conocido a Fernando del Paso por muchos años, nuestra amistad comenzó en la época en que estaba escribiendo José Trigo guiado por su entusiasmo por el Ulises de Joyce, pero era un" traducidas "Ulises. Es por eso que las palabras compuestas en José Trigo siento tan artificiales, mientras que en el texto original de Joyce son completamente naturales. Sabiendo de su entusiasmo por Joyce, le propuse a Fernando del Paso que traducir Finnegans Wake. Estábamos a punto de empezar a trabajar cuando me confesó que él no sabía Inglés y que el Joyce que sabía era traducido Joyce "(Damrosch 281).
[7] Traducción de Waisman.
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccc--------------------------------------------------------------------------------------------------------
INGLES
A Portrait of the Mexican Artist: Elizondo and Joyce
7072009
Conference paper read at the North American James Joyce conference in
A Portrait of a Mexican Artist: Elizondo and Joyce
Brian L. Price –
When Salvador Elizondo’s Teoría
For many Mexican authors in the 1950s and 1960s, discovering James Joyce amounted to a landmark in literary development. Ramón Xirau first encountered Ulysses as a young Spanish exile in
Unlike Argentine writer Jorge Luis Borges, who in his introductory notes to the translation of the last page of Ulysses assures his readers that he has not finished the novel but did not need to, Elizondo read and reread A Portrait, Ulysses, and Finnegans Wakenumerous times throughout his life. He began A Portrait at 16 while studying in
This sustained involvement with Joyce’s works did not translate to mimicry in Elizondo’s fiction. Outwardly, he is one of the least Joycean writers imaginable if we adhere to the characteristics outlined by Gerald Martin in Journey’s through the Labyrinth. Martin elaborates a schema of seven qualities that include the incorporation of mythic structure, the exploration of language, the exploration of nature and the experience of consciousness, the search for totality, journeys along roads that lead to towns, the search for the Other through art that returns to popular culture and roots, and the synthesis of craftsmanship and artistry or the elevation of the writer from the level of artisan to that of high priest of language (130-133). His main concern is unearthing a literary genealogy for the Latin American boom writers and consequently constructs a Joycean paradigm that privileges elements of his later fiction that will correspond to writers like Fuentes, García Márquez, Vargas Llosa, and Del Paso. But this construction elides a consideration of Dubliners and A Portrait, which I would propose are key to understanding Elizondo’s relationship to Joyce. It is my contention that his early encounter with high modernism plays a major role in his artistic development, specifically his identification with Stephen and his aesthetic theory.
Elizondo and Stephen
I will allow myself a biographical reading into Elizondo’s life in order to postulate why he might have chosen Stephen as a literary role model. The recent fragmentary publication of Elizondo’s journals in the Mexican literary magazine Letras Libres reveals a young man who was thin, shy, not given to sports, and preoccupied from an early age with fiction. Alternately moody and confident, he pined for young women he had recently met, wrangled with his father over the course his life should take, and worshipped his mother. His early verse is lackluster but his essays show promise. While I have no clear indication to the fact, I can imagine an awkward 16-year-old
Digressing from these speculations, we should turn to something more concrete, namely the elements of Steven’s poetics that Elizondo adopts and the contexts into which he weaves them. Stephen’s poetics build upon the precepts of volitional disposition of earthly materials for artistic purposes, symmetry, and pure contemplation divested of action or passion. Elitism, aesthetics, and art for art’s sake become hallmarks of Stephen’s overarching literary project. Elizondo shared these views: “When you see a painting by Gunther Gerzso—to use a national example—there are no elements that are not strictly pictorial, that is to say, there is no call for sentimentalism, no face of the beloved, no mother figure, nothing more than the pictorial shape. That is what I understand pure art to be” (Poniatowska 33). A concrete example may help illustrate this. In Farabeuf or a Chronicle of the Instant, Elizondo’s most recognized book, he treats the central image of the novel – the photograph of the tortured body of the Chinese regicide – in purely aesthetic terms. The body is divested of its human component and converted into an artistic installation. The narrator carefully considers the disposition of the torturers, the angles of the lacerated limbs, the expressions of the onlookers, and the technicalities of light, exposure, and weather conditions on the final photograph. Farabeuf is also a novel where nothing happens, where the text folds back upon itself inviting the reader to contemplate the same scene from a number of different angles.
The poetic emphasis on stasis, on passivity, became a code of conduct for Elizondo. In the late 1960s and early 1970s, a period characterized by student protest and violent governmental repression, Elizondo withdrew from the public sphere and took refuge in his Coyoacán home, primarily inhabiting his bedroom and his back porch. He refrained from making public utterances and, after 1972, virtually ceased fictional production. This disappearance left many readers, writers, and critics frustrated. And yet it follows the poetics he had adopted: he distanced himself from extraliterary concerns and focused on the development of an aesthetic principle that emphasized contemplation, intellectual engagement with universal culture, and disengagement from social commitment. But it is wrong to characterize Elizondo as an escapist unfettered by the preoccupations of tangible existence because it becomes clear in his journalism and criticism that he was aware of goings-on and critical of injustice when he perceived it. Instead, his apparent disengagement from political entanglements can be misread as active engagement with ideas, for his texts reflect a conscientious reworking of some of the principal theoretical currents (hermeneutics, phenomenology, post-structuralism, and psychoanalysis) of his time. A careful examination of his short story collections, for example, reveals a thorough comprehension of the fictional strategies of national narratives and the increasing distrust for such narratives as enunciated by Lyotard and other poststructuralist critics. His first collection, Narda o el verano, tackles problems of authority, paternalism, as well as Schopenhauerian and Nietzschean notions of will and power. El retrato de Zoe y otras mentiras sheds light on falseness through the deployment of a classical baroque philosophy of diametrically opposed notions of light / dark, life / death, etc. And the third volume, El grafógrafo, brings the question of representation full circle by making the process of writing – metaphorically, the construction of national narratives – under close examination, placing full emphasis on the role of the writer in creation.
Commentaries on Ulysses
What Elizondo’s texts lack, however, is the ability to deal with Joyce’s pervasive concern for the body and its excesses. Elizondo inhabited the realm of the intellect, far removed from the belches, menstruations, humors, and debauchery present in A Portrait,Ulysses, and Finnegans Wake. As noted earlier, the body is given an aseptic and aesthetic treatment in Farabeuf, the fictional biography of the innovative French surgeon, Louis Hubert Farabeuf, who introduced a number of clinical and surgical procedures that continue to be used to the current day. Because Elizondo can only deal with the body as language, throughout the novel limbs are properly identified, surgical equipment is carefully catalogued, procedures are described with exacting precision, and patients and victims are reduced from sentient beings to an amalgam of body parts in a surgical demonstration.
But the inability to write about the corporeal does not limit Elizondo’s appreciation of it in others. In his essay, “Ulysses”, for example, he highlights the transformational quality of Joyce’s writing that converts the body’s immediate phenomenological experience into a literary language accessible to all readers: “Ulysses is above all a description. […] The description of man as body-subject-that-perceives. This, of course, requires a new language. A new language in which symbols lose their primary categories, in which symbols stop being cryptograms that hide fundamental truths because the language that gives them life cannot not move beyond its primary phase, the one that establishes parallels between signifier and signified” (“Ulysses” 129). The new language that Joyce creates, according to Elizondo, allows the restructuring of time and experiences because the past, present, and future are experienced at the corporeal level through the medium of language: “the grandmother’s cake or the ‘organic sounds’ of the furniture are not cake or sound, but the memory of a cake and sound in the middle of the night. In Joyce there are no memories, there is only the real-time experience of life… As such, the living organism from which Ulysses surges is dynamic. Its very essence is that perceptive dynamism described by Husserl” (130). Thus, the body whose function lie so close to the heart of Joyce’s novelistic endeavor are transformed by Elizondo into a problem of language that foregrounds the necessity of finding new means of expression.
Elizondo interprets the work of high modernism as one grand linguistic-literary experiment. “Joyce… breaks the essential system of a literary language that could only produce perfect constructions, that is to say, uninteresting constructions” (“Vísperas de Bloomsday” 211). This experiment is a postcolonial gesture that defies the hegemony of the
The First Page of Finnegans Wake
Allow me to summarize some of the arguments I have made up to this point before preceding to the final analysis which regards Elizondo’s engagement of Joyce through his translation of the first page of Finnegans Wake. Until now I have proposed a moderately biographical reading of Elizondo’s emulation of Joyce. Far from developing a style akin to the totalizing pyrotechnics that Martin prescribes and Del Paso or Fuentes exemplify, he takes a more personal approach, taking Stephen’s poetics at face value. Language plays an integral role in his texts, especially those that propose an overturning of traditional, common sense language in favor of newer, more inventive forms of expression. Throughout this discussion I have also hinted that this overall project somehow counters a current of nationalist realism that dominates Mexican literature in the 1960s. Joyce, transformed into a literary object for emulation, becomes a vehicle for an alternative cultural paradigm that engages culture at the world level. Transmitting Joyce to Mexican readers, then, becomes one of the hallmarks of Elizondo’s career.
When he stopped actively writing fiction, Elizondo entered
The obvious point of reference for Latin American authors reading and translating Joyce is Borges, who spoke of being the first Latin American to arrive at Joyce’s Ulysses. Sergio Waisman observes that Borges’s translation of the last page of Ulysses reveals an insightful, if partial, reading of a number of salient themes in Joyce’s work (the work’s Irishness, linguistic innovation—particularly neologisms—, Joyce’s study of human consciousness as it relates to time, and the use of multiple narrative forms) as well as a prescient insight into the need for exegetic commentaries as well as the import of this author years before a French translation would be available (158-163). If we accept Waisman’s argument that translation allows the author to take up complex issues of language and creation without necessarily having to write a long novel (and in this way economizing time and effort while bringing his or her major concerns to the forefront without burdening readers with an endless narrative), then we might argue here that Elizondo’s treatment of the first page of Finnegans Wake serves a similar purpose. Elizondo develops a purely literary language, divested of obligatory ties to a concrete reality. His exegetic text explains the references, but the question remains as to whether the work is enjoyable at the auditory level without the background information. Why then does Elizondo take the time to explain these elements to readers? In the first instance we might reason that Elizondo is showing off. He was, at best, an elitist dandy and, at worst, a cocksure snob. His privileged background allowed him to travel extensively, read whatever he wanted, and interact with the cultured circles of
The editorial comment that precedes the translation speaks volumes about what is to follow. “Many readers, avid to possess a complete literary culture, pale at mention of a book considered virtually unreadable. Now it continues being virtually unreadable, but at least we can read it in an almost familiar language” (14) As stated, the project pretends to complete the literary education of its readers. There is the concomitant recognition that in English Finnegans Wake is almost impenetrable and that in Spanish, it continues to be so. Translation here is not conceived as a means of making a text more legible, but rather as the transfer of a work’s form, style, and content to another language. It also suggests that the creation of a new language – and here we think back to earlier comments made during “System of Babel” – is needed to deal with Joyce’s work. What follows, then, is a translation of the roughly 280 first words, beginning with “riverrun, past Eve and Adam’s, from swerve of shore to bend of bay, brings us by a commodius vicus of recirculation back to Howth Castle and Environs” and ending with “and their upturnpikepointandplace is at the knock out in the park where oranges have been laid to rust upon the green since devlinsfirst loved livvy”. Whereas Borges playful erases the
Curiously, to complement the 280 words of translated text, Elizondo includes approximately 1,900 words in 33 exegetic footnotes; that is nine times longer than the actual text. These notes attest to the mythological, historical, religious, and literary density that Joyce packs into the opening lines of the Wake, and they demonstrate a conscious effort on the translator’s part to make the text understandable. As translator, his primary responsibility is to the text: he cannot alter it, dumb it down, sweeten it up, or polish out the sticky points of Joyce’s writing. He is constrained to honor Joyce’s original intent. But as disseminator, Elizondo provides his readers with the keys necessary to comprehend the task at hand. Thus, the first footnote corresponding to the first word, “riverrun”, reads: “here is expressed the sense of the course that the River Liffey takes through the city of
Elizondo’s translation of the first page of Finnegans Wake evinces a number of similarities with Borges’ translation of the last page of Ulysses. Both authors are, to some degree, the first of their respective generations to encounter Joyce. Unlike many early Hispanic readers, both were able to tackle Joyce’s texts in the original language. Both authors also avoid the bodily aspects of Joyce’s writing; Elizondo elides the body byviewed Ulysses as the transformation phenomenological experience into literary language while Borges opted for the most chaste page of Molly Bloom’s long monologue. The parallelism between first and last pages is also noteworthy, though they stem almost coincidentally from differing projects. Borges never intended to translate Ulysses. In fact, he boldly asserts that not only had he not read the entire the text, but that there was no need to do so for he knew with the “adventurous and legitimate certainty that we have when we affirm our knowledge of the city, without claiming, because of this, the intimacy of how many streets it has nor even of all its neighborhoods” (Waisman 159).[7]But it is the differences in their approaches to translation that draws the most attention. Whereas Borges playfully mistranslates Ulysses, divesting it of its Irishness and imbuing a sense of Argentineness through the use of the voseo and the reduction of explicit references to Irish landmarks like
There is one final point that needs to be made about Elizondo’s critical appreciation ofUlysses and translation of Finnegans Wake. When he collects these texts into Theory of Hell, the book to which I referred at the outset of this paper, he placed “Ulysses” immediately before “The First Page of Finnegans Wake”. While there is no indication that these texts were written diachronically, we may deduce from Elizondo’s reference to the inferiority of José María Valverde’s 1976 translation of Ulysses that the commentary was written after his 1962 translation (
Conclusion
In concluding this paper, I hope to open two new lines of inquiry. First, my analysis of Elizondo has tried to unearth a new aspect of his writing that has previously been overlooked. When Farabeuf hit the stands, critics rushed to highlight its transgressive eroticism, its relationships with the noveau roman, its penchant for orientalism, its obsession with the I Ching, and a host of other exotic literary paraphernalia. The lion’s share of academic articles sought to uncover what one friend has described as “the dark side of Elizondo”. In my opinion, this has been the single largest disservice to Elizondo’s work that we could have done. True, he set out to shock people. But what these so-called sexy topics have done is undermine a broader inquiry into the Elizondo’s relationship with language and the role of artistry in fictional creation. Likewise, Elizondo has been presented to American academe as a novelist when in reality his oeuvre encompasses all genres. The second line of inquiry that should stem from this current research is a newer understanding of how Joyce enters
bbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbb
GRIEGO
Ένα πορτρέτο του Μεξικού Καλλιτέχνης: Elizondo και Joyce
7072009
Διάσκεψη χαρτί διαβάσετε στο Βορείου Αμερικής James Joyce διάσκεψη στο Buffalo, NY:
Ένα πορτρέτο του Μεξικού Καλλιτέχνης: Elizondo και Joyce
Brian L. Τιμή -
Όταν Salvador Elizondo του teoría del infierno [Θεωρία της κόλασης] εμφανίστηκε σε βιβλιοπωλεία, οι αναγνώστες του Μεξικού που βρέθηκαν, που κατά μία ελκυστική αυξήθηκε ματ φόντο, η γνωστή φωτογραφία του Τζόις που κοσμεί τυπικά η κάλυψη του ένα πορτρέτο του καλλιτέχνη ως ένας νεαρός άνδρας. Με την πρώτη ματιά, αυτή είναι μια περίεργη επιλογή, διότι Joyce εμφανίζεται μόνο δύο φορές στο βιβλίο: μία φορά ρητά στο σύντομο Elizondo είναι ακόμη διεισδυτική πραγματεία για τον Οδυσσέα και πάλι εμμέσως στο επόμενο κείμενο, με τίτλο "Η πρώτη σελίδα του Finnegans Wake." [1]Αυτό όμως που με εντυπωσίασε σχετικά με την επιλογή του αυτή τη φωτογραφία κάλυψη είναι ότι Elizondo τόπους Joyce μπροστά και στο κέντρο της παρουσίασης του έργου του. Η χειρονομία είναι ταυτόχρονα φόρο τιμής και πίστωση. Και η πιστωθεί εικόνας είναι σημαντική: επιλέγει τον καλλιτέχνη ως ένας νεαρός άνδρας. Εντός Elizondo αντίληψη της τέχνης, Joyce διαδραματίζει κεντρικό ρόλο και έχει διατεθεί ξανά και ξανά ως λογοτεχνικό αντικείμενο που προωθεί ένα συγκεκριμένο όραμα της τέχνης. [2]Έτσι, σε αυτό το άρθρο, θα ασχοληθεί μόνο με Joyce λοξά ως λογοτεχνικό αντικείμενο που χρησιμοποιείται στην διαμόρφωση και προώθηση του λογοτεχνικού έργου άλλου δημιουργού. Συγκεκριμένα υποστηρίζω, όπως και ο Δαβίδ Damrosh στο βιβλίο του για την παγκόσμια λογοτεχνία, η ανάγνωση ξένων δημιουργών "αποτελείται από μια ελλειπτική διάθλαση του εθνικές λογοτεχνίες» και μια διαδικασία της μετάφρασης όπου εγγράφως κέρδη εισαγωγής, ενώ, ταυτόχρονα, ότι δεν κατασκευάζουν "έναν κανόνα σύνολο των κειμένων, αλλά έναν τρόπο ανάγνωσης." Έτσι weltliterature γίνεται "μια μορφή δέσμευσης αποσπαστεί με κόσμους πέρα από το δικό του χώρο και το χρόνο μας» (281). Είναι ακριβώς αυτή η έννοια της δέσμευσης που θέλω να ισχύουν για ανάγνωση Elizondo του Τζόις. Διάβασα καλλιτεχνική ανάπτυξη Elizondo ως μια τριπλή αλληλεπίδραση που αρχίζει με την ανακάλυψη του, στις αρχές του Τζόις και την άμιλλα των αισθητική Στεφάνου, αργότερα κριτική πρόσληψή του από τον Οδυσσέα, και exegetic μετάφραση του για την πρώτη σελίδα του Finnegans Wake. Με αυτόν τον τρόπο θα μας επιτρέψει στη συνέχεια να προβώ σε κάποιες γενικότερες παρατηρήσεις σχετικά με την επιρροή Joyce στο Μεξικό και, ελπίζω, ανοίξτε μια νέα γραμμή της έρευνας σχετικά με το έργο του Elizondo.
Για πολλούς συγγραφείς του Μεξικού στη δεκαετία του 1950 και του 1960, ανακαλύπτοντας James Joyce ανήλθαν σε ένα ορόσημο στη λογοτεχνική ανάπτυξη. Ramón Xirau συνάντησε πρώτο Οδυσσέα ως νέος ισπανική εξορία στη Γαλλία, καθ 'οδόν προς το Μεξικό. Απέκτησε το Morel και Gilbert γαλλική μετάφραση και παραδέχεται ότι υπέστησαν μεγάλη δυσκολία στην ανάγνωση του μυθιστορήματος. Παρ 'όλα αυτά, στην προετοιμασία ενός σεμιναρίου για το Εθνικό Αυτόνομο Πανεπιστήμιο του Μεξικού (UNAM), Xirau ήρθε για να δείτε τη λογοτεχνία Joyce ως μια προσπάθεια «για να βρει την απόλυτη εκτός των θεολογικών ιδανικό: την άρνηση του Θεού και να βρουν άλλο κατάλληλο πραγματικότητα. Σε Joyce, η απόλυτη πραγματικότητα είναι η δημιουργία μιας γλώσσας "(Toledo 39-41). Carlos Fuentes Θερβάντες τοποθετείται στο ένα άκρο του φάσματος των λογοτεχνικών νεωτερικότητας και Joyce από την άλλη, επιμένει σχετικά με το ρόλο κάθε συγγραφέα για την ανακαίνιση λογοτεχνία μέσα από μια προσεκτική κριτική των διαδικασιών με τις οποίες είναι τέχνη δημιουργείται: "Σε Don Quijote ... ότι η κριτική της δημιουργίας είναι μια κριτική ανάγνωση? σε Οδυσσέα και Finnegans Wake, είναι μια κριτική της γραφής »(Fuentes 97). Fernando del Paso, ίσως το πιο Joycean όλων των συντακτών του Μεξικού, ισχυρίστηκε Joyce ως "δάσκαλος αριστεία μου par" και θεωρείται Οδυσσέα ως "ένα είδος του ήλιου που πήρε τη θέση της στο κέντρο του γαλαξία Gutenberg, ρίχνοντας φως σε κάθε γραπτή εργασία μετά αυτό και στο σώμα της καθολικής λογοτεχνίας που προηγήθηκαν "? θα προσθέσω ακόμη ότι βρήκε σε Οδυσσέας" δεν είναι μόνο η έννοια του όλα τα βιβλία που έμελλε να γράψει, αλλά επίσης την έννοια του όλα τα χρόνια της ζωής μου που μου θα αφιερωθεί στην σύνθεσή τους "(Fiddian 50-51). [3]Αλλά είναι πιθανόν αγιογραφικό καθιστά Salvador Elizondo επιρροής της Ιρλανδός ότι πιο συνοπτικά υπογραμμίζει το έντονο προσωπικό χαρακτήρα αυτών των ερμηνειών:« Joyce δεν είναι Orly το μεγαλύτερο συγγραφέα της αγγλικής γλώσσας των αιώνα μας, αλλά επίσης - και αυτό είναι μια πολύ προσωπική και υποκειμενική άποψη - το υπόδειγμα highes του «καλλιτέχνη», δεδομένου ότι το πρόγραμμα Leonardo da Vinci ότι οι homo είδος sapiens έχει παραχθεί "(" autóctonos y metecos: Céline Joyce y "380-381).
Σε αντίθεση με Αργεντινής συγγραφέα Χόρχε Λουίς Μπόρχες, ο οποίος στο εισαγωγικό σημείωμα του για την μετάφραση της στην τελευταία σελίδα τουΟδυσσέα διαβεβαιώνει τους αναγνώστες του ότι δεν έχει τελειώσει το μυθιστόρημα, αλλά δεν χρειάστηκε να, Elizondo διαβάσω και να ξαναδιαβάσω Α ,Οδυσσέας πορτρέτο, και Finnegans Wake πολλές φορές όλη τη ζωή του. Άρχισε ένα πορτρέτο σε 16 ενώ σπουδάζουν στον Καναδά και αμέσως προχώρησε σεΟδυσσέας, ακολουθώντας τη φυσική ροή της ζωής Στεφάνου (Τολέδο). Δύο χρόνια αργότερα διέπραξε πρώτη καταγεγραμμένη πλημμέλημα του - κλοπή 100 πέσος από τη μητέρα του - προκειμένου να λάβει Finnegans Wake (Elizondo, "Diarios (1952-1957) ¿La pintura, el cine o literatura la;" 46). A 23-year-old Elizondo mused στις 18 Μαΐου 1956, "Σήμερα ξεκίνησε μια δεύτερη ανάγνωση αυτού του βιβλίου καταπληκτική, Οδυσσέας. Είμαι η ανάγνωση ταυτόχρονα με το βιβλίο του Stuart Gilbert "(49). Κατέληξε αυτή τη δεύτερη ανάγνωση στις 10 Ιουν ου με ένα σύντομο σημείωμα: «Σήμερα τελείωσα την ανάγνωση του Οδυσσέα. Είναι πραγματικά υπέροχο. Νομίζω ότι αν δεν ήταν τόσο ενδιαφέρονται για την ανάγνωση Σαίξπηρ τώρα, θα ήθελα να ξεκινήσει ξανά. Τελευταία εσωτερικό μονόλογο Molly Bloom είναι η πιο όμορφη πρόζα που γράφτηκε ποτέ "(50) και στις 30 Απρίλη του 1958:« Είμαι rereading Dubliners Joyce του. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι Joyce είναι ο μεγαλύτερος συγγραφέας της εποχής μας "(" Diarios (1958-1963): El oficio de escribir "55) Λίγες μέρες αργότερα, έκανε τα σχέδια για την προσαρμογή" Eveline "για την τηλεόραση (55).
Αυτή η συνεχής ανάμιξη με τα έργα του Joyce δεν μεταφράστηκε σε απομίμηση στο μυθιστόρημα Elizondo του. Προς τα έξω, είναι ένα από τα λιγότερο Joycean συγγραφείς να φανταστεί κανείς αν θέλουμε να τηρούν τα χαρακτηριστικά που περιγράφονται από Gerald Martin στο Ταξίδι μέσα από το Λαβύρινθο. Martin επεξεργάζεται ένα σχήμα επτά ιδιότητες που περιλαμβάνουν την ενσωμάτωση της μυθικής δομής, την εξερεύνηση της γλώσσας, την εξερεύνηση της φύσης και την εμπειρία της συνείδησης, η αναζήτηση για την ολότητα, ταξίδια κατά μήκος των δρόμων που οδηγούν σε πόλεις, η αναζήτηση για τα άλλα μέσα από την τέχνη που επιστρέφει στο λαϊκό πολιτισμό και τις ρίζες, και η σύνθεση της χειροτεχνίας και καλλιτεχνίας ή το υψόμετρο του συγγραφέα από το επίπεδο του τεχνίτη με εκείνη του υψηλού ιερέα της γλώσσας (130-133). Το κύριο μέλημά του είναι ανακαλύπτουν μια λογοτεχνική γενεαλογία για τις χώρες της Λατινικής Αμερικήςσυγγραφείς άνθηση και, κατά συνέπεια, κατασκευάζει ένα Joycean παράδειγμα ότι τα προνόμια στοιχεία της φαντασίας του, αργότερα που θα αντιστοιχούν σε συγγραφείς, όπως Fuentes, Γκαρσία Μάρκες, Βάργκας Λιόσα, και Del Paso. Αλλά αυτή η κατασκευή elides μια εξέταση των Dubliners και ένα πορτρέτο, το οποίο θα ήθελα να προτείνω είναι το κλειδί για την κατανόηση της σχέσης Elizondo να Joyce. Είναι άποψή μου ότι η έγκαιρη συνάντηση του με υψηλό μοντερνισμό διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην καλλιτεχνική ανάπτυξη του, ειδικά με την αναγνώριση του Stephen και αισθητική θεωρία του.
Elizondo και Stephen
Θα δώσω τον εαυτό μου ένα βιογραφικό ανάγνωση στη ζωή Elizondo, προκειμένου να αξίωμα γιατί θα μπορούσε να έχει επιλέξει Stephen ως λογοτεχνικό πρότυπο. Η πρόσφατη αποσπασματική δημοσίευση των περιοδικών Elizondo στη μεξικανική λογοτεχνικού περιοδικού Letras Libres αποκαλύπτει ενός νεαρού άνδρα που ήταν λεπτές, ντροπαλός, δεν δίνεται στον αθλητισμό, και ανησυχεί από μικρή ηλικία με τη φαντασία. Εναλλακτικά κυκλοθυμική και αυτοπεποίθηση, ο pined για τις νέες γυναίκες που είχαν πρόσφατα συναντήθηκε, wrangled με τον πατέρα του κατά τη διάρκεια της ζωής του θα πρέπει να λάβουν, και λατρευόταν η μητέρα του. Νωρίς στίχος του είναι lackluster αλλά δοκίμια του δείχνουν υπόσχεση. Αν και δεν έχω καμία σαφής ένδειξη για το γεγονός, μπορώ να φανταστώ μια αμήχανη 16-year-old Σαλβαδόρ, μακριά από το σχολείο στον Καναδά, τσιμπιδάκια με αποκτήθηκε πρόσφατα και αντίγραφο της ένα πορτρέτο του καλλιτέχνη ως ένας νεαρός άνδρας και την εξεύρεση μια αδελφή ψυχή στο πρωταγωνιστής της. Αυτό θα simpatico κύμα από αισθήματα αποξένωσης, συναισθηματική και φυσική απόσταση από την οικογένεια, και η αυξανόμενη υποψία ότι η λογοτεχνική τάσεις του που τον κατά κάποιον τρόπο εκτός από τους συμμαθητές του. Αυτό το τελευταίο σημείο είναι ιδιαίτερα σχετικός επειδή καταχωρήσεις εφημερίδα πριν από την αναχώρηση Elizondo δείχνουν ένα αγόρι που Fiddles μόνο με την καλλιτεχνική έννοιες. Μέσα σε ένα χρόνο, ωστόσο, οι καταχωρίσεις του λαμβάνονται σε ένα πολύ πιο κατευθυνόμενη τάση. Υπάρχουν πολλές αναφορές σε εγκόσμιες ανησυχίες, αλλά αρχής γενομένης από το 16 ου χρόνου του, το έτος που διαβάζει Joyce και συναντήσεις Stephen, Salvador Elizondo αρχίζει να εξετάσει σοβαρά μια ζωή της λογοτεχνίας.
Digressing από αυτές τις εικασίες, θα πρέπει να στραφούν σε κάτι πιο συγκεκριμένο, δηλαδή τα στοιχεία της ποιητικής Στίβεν ότι Elizondo υιοθετεί και το πλαίσιο στο οποίο τα υφαίνει. Ποιητική Στεφάνου αξιοποιήσει τις επιταγές της θεληματικός διάθεση του γήινου υλικών για καλλιτεχνικούς σκοπούς, συμμετρία, και η καθαρή αναπόληση εκποίηση της δράσης ή πάθος. Ελιτισμό, αισθητική, και η τέχνη για την τέχνη του να γίνει σήμα κατατεθέν του πρωταρχικός λογοτεχνικού έργου Στεφάνου. Elizondo αυτές τις κοινές απόψεις: «Όταν δείτε έναν πίνακα με Gunther Gerzso-να χρησιμοποιούν μια εθνική παράδειγμα-δεν υπάρχουν στοιχεία ότι δεν είναι αυστηρά εικόνες, δηλαδή, δεν υπάρχει καμία κλήση για συναισθηματισμούς, δεν αντιμετωπίζουν το αγαπημένο του, δεν σχήμα μητέρα, δεν είναι παρά το εικονογραφικό σχήμα. Αυτό είναι ό, τι καταλαβαίνω καθαρής τέχνης να "(Poniatowska 33). Ένα συγκεκριμένο παράδειγμα μπορεί να βοηθήσει απεικονίζουν αυτό. Σε Farabeuf ή Χρονικό του Instant, πιο αναγνωρισμένες Elizondo βιβλίο του, που αντιμετωπίζει την κεντρική εικόνα του μυθιστόρημα - η φωτογραφία του βασανιστήρια σώμα της κινεζικής βασιλοκτόνος - σε καθαρά αισθητική άποψη. Το σώμα είναι εκποίηση του ανθρώπου που το απαρτίζουν και να μετατραπεί σε μια εικαστική εγκατάσταση. Ο αφηγητής θεωρεί προσεκτικά τη διάθεση των βασανιστών, οι γωνίες των lacerated άκρων, τις εκφράσεις του θεατές, καθώς και τις τεχνικές λεπτομέρειες του φωτός, την έκθεση, και οι καιρικές συνθήκες για την τελική φωτογραφία. Farabeuf είναι επίσης ένα μυθιστόρημα όπου τίποτα δεν συμβαίνει, όταν η κείμενο διπλώνει πίσω τον εαυτό καλώντας τον αναγνώστη να μελετήσει την ίδια σκηνή από πολλές διαφορετικές οπτικές γωνίες.
Η ποιητική έμφαση σε στασιμότητα, την παθητικότητα, έγινε ένας κώδικας συμπεριφοράς για Elizondo. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στις αρχές της δεκαετίας του 1970, μια περίοδο που χαρακτηρίζεται από διαμαρτυρίες των φοιτητών και την βίαιη καταστολή κυβερνητικές, Elizondo αποσύρθηκε από τη δημόσια σφαίρα και βρήκαν καταφύγιο στην Coyoacán σπίτι του, κατά κύριο λόγο κατοικούσαν στην κρεβατοκάμαρα του και πίσω βεράντα του. Ο απέφυγε να κάνει δημόσιες δηλώσεις και, μετά το 1972, σταμάτησε σχεδόν φανταστική παραγωγής. Αυτή η εξαφάνιση άφησε πολλούς αναγνώστες, συγγραφείς, κριτικούς και απογοητευμένοι. Και όμως ακολουθεί η ποιητική είχε εγκριθεί: ο ίδιος αποστασιοποιήθηκε από extraliterary ανησυχίες και επικεντρώθηκε στην ανάπτυξη της αισθητικής αρχής τόνισε ότι η ενατένιση, την πνευματική δέσμευση με καθολική πολιτισμό και στην απομάκρυνση από την κοινωνική δέσμευση. Αλλά είναι λάθος να χαρακτηριστεί ως Elizondo απόδρασης αδέσμευτη από τις ανησυχίες των ενσώματων ύπαρξης επειδή θα καταστεί σαφές στη δημοσιογραφία και την κριτική του ότι γνώριζε συμβάντα και την κριτική της αδικίας, όταν αυτό αντιληπτό. Αντ 'αυτού, προκύπτει από την απεμπλοκή του πολιτικού εμπλοκές μπορεί να παρερμηνεύει ως ενεργός συμμετοχή με ιδέες, για τα κείμενα του αντικατοπτρίζουν μια ευσυνείδητη αναδιατύπωση ορισμένων από τα κύρια θεωρητικά ρεύματα (ερμηνευτική, φαινομενολογία, μετά στρουκτουραλισμού, και την ψυχανάλυση) της εποχής του. Μια προσεκτική εξέταση των συλλογών μικρή ιστορία του, για παράδειγμα, αποκαλύπτει σε βάθος κατανόηση των φανταστικών στρατηγικών των εθνικών αφηγήσεων και η αυξανόμενη δυσπιστία για τέτοιες αφηγήσεις, όπως καθιερώνονται από Lyotard και άλλους κριτικούς poststructuralist. Πρώτη συλλογή του, Narda o el verano, αντιμετωπίζει τα προβλήματα της αρχής, πατερναλισμού, καθώς και Schopenhauerian και Nietzschean έννοιες της θέλησης και δύναμης. El retrato de Zoe y MENTIRAS otras ρίχνει φως στην πλαστότητα μέσω της ανάπτυξης μιας κλασικής μπαρόκ φιλοσοφία διαμετρικά αντίθετη έννοιες του φωτός / σκότους, ζωή / θάνατος, κλπ. Και το τρίτο τόμο, Ελ grafógrafo, φέρνει το θέμα της εκπροσώπησης της πλήρους κύκλου, καθιστώντας τη διαδικασία της γραφής - μεταφορικά, η κατασκευή των εθνικών αφηγήσεων - υπό αυστηρό έλεγχο, δίνοντας έμφαση στην πλήρη το ρόλο του συγγραφέα στην δημιουργία.
Σχόλια για τον Οδυσσέα
Τι έλλειψη κείμενα Elizondo, ωστόσο, είναι η ικανότητα να ασχοληθεί με Joyce διάχυτη ανησυχία για το σώμα και τις υπερβολές του. Elizondo κατοικείται το βασίλειο του πνεύματος, μακριά από το belches, menstruations, humors, και ακολασίας παρόντες στο Α , Οδυσσέας πορτρέτο, και Finnegans Wake. Όπως προαναφέρθηκε, το σώμα έχει τη ασηπτικής και αισθητική αγωγή στο Farabeuf, τη φανταστική βιογραφία της καινοτόμου γαλλικής χειρουργός, Louis Hubert Farabeuf, ο οποίος παρουσιάζει μια σειρά από κλινικές και χειρουργικές επεμβάσεις που εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται για την τρέχουσα ημέρα. Επειδή Elizondo να ασχοληθούν μόνο με το σώμα ως γλώσσα, σε όλη την άκρα μυθιστόρημα έχουν ταυτοποιηθεί σωστά, χειρουργικού εξοπλισμού είναι καταλογογράφησης προσεκτικά, οι διαδικασίες που περιγράφονται με ακρίβεια απαιτητικές, και οι ασθενείς και τα θύματα έχουν μειωθεί από ευαίσθητα όντα σε ένα αμάλγαμα του σώματος σε μια χειρουργική επίδειξης.
Όμως, η αδυναμία να γράψει για το ενσώματο δεν περιορίζει την εκτίμηση της Elizondo αυτό σε άλλα. Στο δοκίμιό του, "Οδυσσέας", για παράδειγμα, που αναδεικνύει την ποιότητα του μετασχηματισμού Joyce γράφει ότι μετατρέπει την άμεση φαινομενολογική εμπειρία του οργανισμού σε μια λογοτεχνική γλώσσα προσιτή σε όλους τους αναγνώστες: «Οδυσσέας είναι πάνω απ 'όλα μια περιγραφή. [...] Η περιγραφή του ανθρώπου ως φορέα-θέμα-που-αντιλαμβάνεται. Αυτό, βέβαια, απαιτεί μια νέα γλώσσα. Μια νέα γλώσσα στην οποία σύμβολα χάνουν πρωτογενείς κατηγορίες τους, κατά την οποία τα σύμβολα σταματήσουν να cryptograms που κρύβουν τις θεμελιώδεις αλήθειες, διότι η γλώσσα που τους δίνει ζωή δεν είναι, δεν μπορεί να προχωρήσει πέρα από πρωτογενή φάση της, αυτό που καθορίζει ομοιότητες μεταξύ σημαίνον και σημαινόμενο "(" Οδυσσέας " 129). Η νέα γλώσσα που Joyce δημιουργεί, σύμφωνα με Elizondo, επιτρέπει την αναδιάρθρωση του χρόνου και τις εμπειρίες, διότι το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον είναι έμπειροι στο ενσώματο επίπεδο με τη μεσολάβηση της γλώσσας: «πίτα της γιαγιάς ή το« βιολογικό ήχους »της έπιπλα δεν είναι κέικ ή ήχου, αλλά η μνήμη της μια τούρτα και ήχου στη μέση της νύχτας. Σε Joyce δεν υπάρχουν μνήμες, υπάρχει μόνο η εμπειρία σε πραγματικό χρόνο της ζωής ... Ως εκ τούτου, το ζωντανός οργανισμός από τον οποίο εξάρσεις Οδυσσέας είναι δυναμική. Ουσία του είναι ότι οξυδερκής δυναμισμός που περιγράφεται από Husserl "(130). Έτσι, ο οργανισμός λειτουργίας του οποίου βρίσκονται τόσο κοντά στην καρδιά της μυθιστοριογραφικός προσπάθεια Joyce είναι μετατρέπονται από Elizondo σε ένα πρόβλημα της γλώσσας που foregrounds η ανάγκη εξεύρεσης νέων μέσων έκφρασης.
Elizondo ερμηνεύει το έργο του υψηλού μοντερνισμού ως ένα μεγάλο γλωσσικές-λογοτεχνική πείραμα. «Joyce ... σπάει το βασικό σύστημα μιας λογοτεχνικής γλώσσας που θα μπορούσε να παράγει μόνο τέλειο κατασκευές, δηλαδή, uninteresting κατασκευές" ( "Vísperas de Bloomsday" 211). Το πείραμα αυτό είναι μια μεταποικιακά χειρονομία που αψηφά την ηγεμονία της βρετανικής αυτοκρατορίας από την επίθεση αυτή ακριβώς σε ένα από τα σημεία της αρχής της υπερηφάνειας: μια λογοτεχνική γλώσσα πυλώνες του οποίου περιλαμβάνουν την συμπαθεί του Σαίξπηρ, Marlowe, Browning, Byron, και Όστιν. Οδυσσέας είναι ο "τελική έκφραση της αγγλικής γλώσσας, χειραγωγείται [...] από αουτσάιντερ, με ένα θέμα, από ένας Ιρλανδός που καταφέρνει να πάρει για να προτελευταίο τις συνέπειές του, με αποκορύφωμα ότι δεν έχει άλλο το αμετάκλητο του ... από τη δική της καταστροφής" (210) . Σύμφωνα με Elizondo, αυτί του αουτσάιντερ του επιτρέπει Joyce, Conrad, Keats, και να μετατρέψουν Wilde αγγλική λογοτεχνία, η οποία είχε γίνει στασιμότητα και μόνο ήταν ικανή να δημιουργήσει τέλεια, πληκτικός κατασκευές. Για να το θέσω αλλιώς, "Ο Ιρλανδός ξαφνικά τη γλώσσα της conquerer του, θα υποβληθεί στην επινοητικότητα των κατακτημένων, και αυξημένα επίπεδα με το ότι η αγγλική λογοτεχνία εξακολουθεί ακόμη να επιτύχει" ( "Carta ένα actriz una" 92). Είναι μικρή έκπληξη ότι Elizondo, ο οποίος chaffed εναντίον των παραδοσιακών, μη-υπερβατική γραφή, θα αντιγράψουν τον επιρροές. Ο συσχετισμός εδώ είναι προφανής: Elizondo, ως ένα μεξικάνικο συγγραφέας προσπαθεί να σπάσει τα καλούπια του Μεξικού λογοτεχνικών εθνικισμού τόσο κυρίαρχη στα μέσα του αιώνα, φαντάζεται το δικό του έργο σε μια εξίσου υπερβατική μόδας. [4]Λογοτεχνία ως παραβίαση των κοινωνικών και πολιτιστικών κατασκευή γίνεται ένα από τα τις βασικές συνιστώσες του σχεδίου Elizondo του. Σκεφθείτε για μια στιγμή "Sistema de Babel" [σύστημα της Βαβέλ], μια σύντομη μικρή ιστορία από την τελευταία του όγκου των διηγημάτων, El grafógrafo[Η Graphographer]. Το επιχείρημα πυρήνας είναι η εξής: ένας άνθρωπος αποφασίζει να επιβάλει μια νέα γλώσσα στο σπίτι του, ένα που disarticulates την παραδοσιακή σχέσεις μεταξύ σημαίνον και σημαινόμενο. Με την κοπή της "ελικοειδή ομφαλό", ελπίζει ότι οι νέες, αυτόνομες σημασίες θα αυξηθεί, με αποτέλεσμα την ανανέωση εκφραστική δύναμη της γλώσσας ( "Sistema de Babel" 16-17). Αυτό ιστορίας βρίσκεται στο επίκεντρο των δύο Joyce και πειραματισμούς Elizondo με τη γλώσσα. Παραβίαση, η οποία έχει πάντα τον ακρογωνιαίο λίθο της κριτικής Elizondo, αποκτά νέο νόημα, όταν κρίνεται για τις δυνατότητες της αισθητικής ανακαίνισης του και δεν είναι απλώς για επιδεικτικότητα του.
Η πρώτη σελίδα του Finnegans Wake
Επιτρέψτε μου να συνοψίσω μερικά από τα επιχειρήματα που έχω κάνει μέχρι αυτό το σημείο, πριν πριν από την τελική ανάλυση η οποία αφορά την εμπλοκή Elizondo της Τζόις με τη μετάφρασή του της πρώτης σελίδας του Finnegans Wake. Μέχρι τώρα έχω προτείνει μια μέτρια βιογραφικό ανάγνωση της άμιλλα Elizondo του Τζόις. Μακριά από τις αναπτυσσόμενες ένα στυλ σαν να το αθροιστικής πυροτεχνήματα που προβλέπει και Martin Del Paso ή Fuentes διδάξουν, παίρνει μια πιο προσωπική προσέγγιση, λαμβάνοντας ποιητική Στεφάνου στην ονομαστική τους αξία. Γλώσσα διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στα κείμενά του, ιδίως εκείνα που προτείνει μια ανατροπή των παραδοσιακών, κοινή γλώσσα αίσθηση υπέρ των νεότερων, πιο εφευρετική μορφές έκφρασης. Σε όλη αυτή τη συζήτηση έχω επίσης άφησε να εννοηθεί ότι αυτό το γενικό σχέδιο κάπως μετρητές ρεύμα του εθνικιστικού ρεαλισμό που κυριαρχεί Μεξικού λογοτεχνία στη δεκαετία του 1960. Joyce, μετατράπηκε σε ένα λογοτεχνικό αντικείμενο προς μίμηση, μετατρέπεται σε όχημα για ένα εναλλακτικό πολιτιστικό πρότυπο που θα δεσμεύει τον πολιτισμό σε παγκόσμιο επίπεδο. Διαβίβαση Joyce για τους αναγνώστες του Μεξικού, στη συνέχεια, γίνεται ένα από τα χαρακτηριστικά της σταδιοδρομίας Elizondo του.
Όταν σταμάτησε ενεργά λογοτεχνία, Elizondo τέθηκε ακαδημία του Μεξικού και έγινε ένα σημαντικό ποσοστό στο καλούπι νέους συγγραφείς? Υπό την εποπτεία του, τα μέλη των επόμενων γενεών ξεκίνησε ανάγνωση Joyce. Αλλά το 1962, πριν από τη δημοσίευση του κάθε βιβλίο, εκτός από ένα σχετικά uncelebrated όγκο της ποίησης, Elizondo ήταν τίτλος ενός νέου λογοτεχνικού περιοδικού με ένα τολμηρό στόχο. Ο τίτλος και μόνο, Σ. Nob, μας δίνει μια αίσθηση του τόνου του περιοδικού. Προβλεπόταν αρχικά ως εβδομαδιαίο πολιτιστικό ένθετο, που διήρκεσε έξι εβδομάδες πριν από την παραγωγή σταμάτησε. Ένα τελευταίο αριθμό, δόθηκε στη δημοσιότητα ένα μήνα αργότερα, και στη συνέχεια η συντακτική επιτροπή διαλύθηκε οριστικά. Όμως, κατά τη διάρκεια των δύο αυτών μηνών, ωστόσο, Σ. Nob επιχείρησε τι άλλη εφημερίδα δεν είχε γίνει πριν από εκείνη την εποχή: για την επέκταση του Μεξικού το αναγνωστικό κοινό της ξένης λογοτεχνίας μέσω της μετάφρασης και διάδοσης. Κείμενα στόχος του έτειναν να είναι γαλλική συμβολιστής και σουρεαλιστική και Anglo-American μοντερνισμού. Το διοικητικό συμβούλιο σύνταξης, που αποτελείται από ένα πυκνό πυρήνα των νέων κοσμοπολίτικη Μεξικού συγγραφείς, απέφευγε τη δημοσίευση των αφιερωμένο Μεξικανών και προνομιακή κρίσιμα άρθρα για Baudelaire, Valery-Larbaud, λίρα, Προυστ, και, φυσικά, Joyce.ç [5]Στο δημοσίευσε την πρώτη έκδοση, στις 20 Ιουνίου Elizondo ξεκίνησε μια μετάφραση της πρώτης σελίδας του Finnegans Wake. Είχε αρχικά προγραμματιστεί να μεταφράζουν ολόκληρο το κείμενο με τη βοήθεια του φίλου του, Fernando del Paso, αλλά το έργο παραμένει στάσιμη λόγω της απροθυμίας Del Paso να παραδεχτούμε ότι δεν έχει μιλήσει ή να διαβάσουν αγγλικά. [6]Η μετάφραση είναι ένα συναρπαστικό έγγραφο αποκαλύπτει ότι ένας ευσυνείδητος προσπάθεια αναγνώστες ενδιαφέρον για σημαντική και δύσκολη παγκόσμιας λογοτεχνίας.
Το προφανές σημείο αναφοράς για τις χώρες της Λατινικής Αμερικής συγγραφείς ανάγνωση και μετάφραση Joyce είναι Μπόρχες, ο οποίος δηλώνει ότι είναι η πρώτη της Λατινικής Αμερικής να αφιχθεί στον Οδυσσέα του Joyce. Sergio Waisman παρατηρεί ότι η μετάφραση του Μπόρχες στην τελευταία σελίδα του Οδυσσέααποκαλύπτει μια διορατική, αν μερική, την ανάγνωση ενός ορισμένα σημαντικά θέματα στο έργο του Joyce (Irishness το έργο του, η γλωσσική καινοτομία-κυρίως-νεολογισμοί, Joyce μελέτη της ανθρώπινης συνείδησης που σχετίζεται με το χρόνο, και η χρήση των πολλαπλών μορφών αφήγησης), καθώς και διορατικά εικόνα της ανάγκης για exegetic σχολίων, καθώς και την εισαγωγή αυτού του συγγραφέα πριν από χρόνια μια γαλλική μετάφραση θα είναι διαθέσιμη (158-163). Αν δεχθούμε το επιχείρημα ότι Waisman μετάφραση επιτρέπει στο δημιουργό να αναλάβει πολύπλοκα ζητήματα της γλώσσας και της δημιουργίας δεν είναι απαραίτητο να γράψω ένα μεγάλο μυθιστόρημα (και με αυτόν τον τρόπο εξοικονόμηση χρόνου και προσπάθειας, ενώ φέρει σοβαρές ανησυχίες του για την πρώτη γραμμή δεν επιβαρύνει τους αναγνώστες με μια ατέλειωτη αφήγηση), τότε θα μπορεί να προβάλλει εδώ ότι η θεραπεία Elizondo της πρώτης σελίδας τουFinnegans Wake εξυπηρετεί παρόμοιο σκοπό. Elizondo αναπτύσσει μια καθαρά λογοτεχνική γλώσσα, εκποίηση της υποχρεωτικής δεσμούς με μια απτή πραγματικότητα. Exegetic κείμενο του εξηγεί τις αναφορές, αλλά το ερώτημα παραμένει ως προς το αν η εργασία είναι ευχάριστη στο ακουστικό επίπεδο δεν τα χρήσιμα στοιχεία. Γιατί λοιπόν η Elizondo να αφιερώσετε λίγο χρόνο για να εξηγήσουμε αυτά τα στοιχεία για τους αναγνώστες; Στην πρώτη περίπτωση θα μπορούσαμε να λόγο ότι Elizondo δείχνει μακριά. Ήταν, στην καλύτερη περίπτωση, ένα ελιτίστικο Dandy και, στη χειρότερη περίπτωση, ένα υπερβέβαιος σνομπ. Προνομιακή φόντο του επέτρεψε να ταξιδεύουν εκτενώς, διάβαζε ό, τι ήθελε, και να αλληλεπιδρούν με τα καλλιεργημένα κύκλους της Πόλης του Μεξικού πολύ πριν την ωρίμανσή τους. Αλλά αυτό προϋποθέτει την ανάγνωση αυτοκρατία Elizondo που τοποθετεί στο κέντρο του σύμπαντος του, και έχω την αίσθηση ότι η τέχνη καταλαμβάνει το χώρο. Σε περίπτωση τη δική μου ερμηνεία αυτή είναι σωστή, τότε θα ήταν λογικό να υποθέσουμε ότι, ενώ η δυνατότητα αυτή μπορεί να διαδραματίσει ένα ρόλο - να είναι μακριά από μένα για να φτάσει η έκπτωση των εγωκεντρισμό - δέσμευση Elizondo να λογοτεχνία ήταν πρωταρχικό μέλημα του, και διάδοση αυτών των λογοτεχνία σε άλλους έγινε κύριος στόχος του.
Η συντακτική παρατήρηση ότι προηγείται η μετάφραση λέει πολλά για το τι πρόκειται να ακολουθήσει. «Πολλοί αναγνώστες, άπληστος να διαθέτουν ένα πλήρες λογοτεχνικό του πολιτισμού, ανοικτό σε αναφορά ενός βιβλίου θεωρείται σχεδόν δυσανάγνωστο. Τώρα εξακολουθεί να είναι σχεδόν δυσανάγνωστο, αλλά τουλάχιστον μπορούμε να το διαβάσει σε ένα σχεδόν γνωρίζει τη γλώσσα "(14) Όπως αναφέρθηκε, το έργο έχει στόχο να ολοκληρώσει τη λογοτεχνική εκπαίδευση των αναγνωστών της. Υπάρχει η ταυτόχρονη αναγνώριση του γεγονότος ότι στα αγγλικά Finnegans Wake είναι σχεδόν αδιαπέραστο και ότι στα ισπανικά, συνεχίζει να είναι έτσι. Μετάφραση εδώ δεν σχεδιάστηκε ως ένα μέσο για να καταστεί ένα κείμενο πιο ευανάγνωστο, αλλά μάλλον ως η μεταφορά του μορφή, το ύφος ενός έργου του, και το περιεχόμενο σε μια άλλη γλώσσα. Προτείνει, επίσης, ότι η δημιουργία μιας νέας γλώσσας - και εδώ πιστεύουμε πίσω στις προηγούμενες παρατηρήσεις που διατυπώθηκαν κατά τη διάρκεια του «Συστήματος της Βαβέλ" - για να ασχοληθεί με το έργο του Joyce. Αυτό που προκύπτει, λοιπόν, είναι μια μετάφραση των περίπου 280 πρώτες λέξεις, που αρχίζουν με "riverrun, παρελθόν και την Εύα του Αδάμ, από στραβοτιμονιά της για να κάμψει την ακτή του κόλπου της, μας φέρνει από Ευρύχωρη Vicus της επανακυκλοφορίας πίσω στο Howth Castle και περιχώρων" και τελειώνει με τις λέξεις "και upturnpikepointandplace τους είναι κατά τη χαριστική βολή στο πάρκο όπου τα πορτοκάλια που έχουν επιβληθεί στη σκουριά από το πράσινο δεδομένου devlinsfirst αγάπησε livvy". Λαμβάνοντας υπόψη ότι ο Μπόρχες παιχνιδιάρικο διαγράφει το τοπίο του Δουβλίνου και να διαποτίσει την ιρλανδική προφορά του Δουβλίνου Molly με την ιταλικού singsonginess της Ρίβερ Πλέιτ Ισπανικά (πλήρης, με χαρακτηριστική voseo του) (Waisman 157-168), Elizondo στόχους για την απόλυτη πιστότητα στο κείμενο. Ο αναπαράγει δομές της γραμματικής, τιμά τη γλωσσική μητρώο, και προσφέρει μερικές ευφυείς νεολογισμοί να ταιριάζει με το polysemantic layering που εμφανίζεται με "penisolate πόλεμο του" ή "topsawyer του βράχια». Αλλά αυτό που πραγματικά συμφέροντα μου εδώ δεν είναι η ίδια η μετάφραση. Όσον αφορά τη μετάφραση των μελετών, και σε σύγκριση με Μπόρχες, το έργο Elizondo είναι μάλλον υπάκουα. Δεν ευρηματικό αναδιατύπωση του κειμένου. Πράγματι, αυτό δεν πρέπει να μας εκπλήσσει αφού Elizondo θεωρεί μία μετάφραση από τα κύρια εμπόδια για τους αναγνώστες της Λατινικής Αμερικής. Έτσι, την αναπαραγωγή του, στοχεύει στην απόλυτη πιστότητα. Αν η μετάφραση μόνο του δεν είναι το θέμα στο χέρι, τότε τι είναι;
Περιέργως, για να συμπληρώσει τις 280 λέξεις του μεταφρασμένο κείμενο, Elizondo περιλαμβάνει περίπου 1.900 λέξεις σε 33 exegetic υποσημειώσεις? Ότι είναι εννέα φορές μεγαλύτερη από το ίδιο το κείμενο. Αυτές οι σημειώσεις βεβαιώνει τη μυθολογική, ιστορική, θρησκευτική και λογοτεχνική πυκνότητα ότι Joyce συσκευασίες στις γραμμές άνοιγμα του Wake, και αποδεικνύουν μια συνειδητή προσπάθεια από την πλευρά του μεταφραστή για να καταστεί το κείμενο κατανοητό. Ως μεταφραστής, την κύρια ευθύνη του είναι να το κείμενο: δεν μπορεί να μεταβάλει αυτό, βουβό αυτό κάτω, γλυκάνει αυτό επάνω, ή βερνίκι από την κολλώδη σημεία της γραφής του Joyce. Είναι αναγκασμένο να τιμήσει την αρχική πρόθεση του Joyce. Αλλά, όπως διαδίδει, Elizondo παρέχει στους αναγνώστες του με τα κλειδιά για να κατανοήσει το έργο. Έτσι, η πρώτη υποσημείωση που αντιστοιχεί στην πρώτη λέξη, "riverrun", έχει ως εξής: "εδώ εκφράζεται η αίσθηση του ότι η πορεία του ποταμού Liffey λαμβάνει μέσω της πόλης του Δουβλίνου. Η φράση που αρχίζει με τη φράση αυτή αποτελεί το συμπλήρωμα για την τελική φράση του βιβλίου μέσω των οποίων η έναρξη τηςFinnegans γίνεται το δικό του τέλος, διαμορφώνοντας έτσι τη δική του κυκλική μονάδα. "Αυτός γνωρίζει πλήρως τις λογοτεχνικές αναφορές που περιέχονται στην δεύτερη γραμμή:" Sir Tristram, violer d'amores, fr'over το θαλάσσιες μεταφορές μικρών αποστάσεων, είχε passencore rearrived από τη Βόρεια Armorica σε αυτήν την πλευρά του κοκαλιάρης ισθμό της Ευρώπης Μικράς να wielderfight penisolate πόλεμο του: δεν έχει έλθει βράχια topsawyer του από το ρέμα Oconee υπερβολικό themselse να Γεώργιο Laurens της County ενώ πήγαν Doublin επαίτης όλους τους το χρόνο ". Αυτή η πρόταση λαμβάνει το 8 υποσημειώσεις, των οποίων ο ένας που αναπτύσσει η διπλή υπαινιγμός των βράχων "topsawyer του", με τη συμμετοχή τόσο αναφορά στην Τουέιν και τη βιομηχανία υλοτομίας.
Elizondo μετάφραση της πρώτης σελίδας του Finnegans Wake δείχνει να αποδίδει πολλές ομοιότητες με τη μετάφραση Μπόρχες »της τελευταίας σελίδας τουΟδυσσέα. Και οι δύο συγγραφείς είναι, σε κάποιο βαθμό, η πρώτη από τις αντίστοιχες γενιές τους να αντιμετωπίσουν Joyce. Σε αντίθεση με πολλές αρχές Ισπανόφωνος αναγνώστες, οι δύο ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει τα κείμενα Joyce στη γλώσσα του πρωτοτύπου. Και οι δύο συγγραφείς αποφεύγουν επίσης τη σωματική πτυχές της γραφής του Joyce? Elizondo elides το σώμα byviewedΟδυσσέας, όπως η μετατροπή φαινομενολογική εμπειρία στη λογοτεχνική γλώσσα, ενώ ο Μπόρχες επιλέξει το πιο αγνό σελίδα της μακράς μονόλογο Molly Bloom. Ο παραλληλισμός μεταξύ της πρώτης και της τελευταίας σελίδες είναι επίσης αξιοσημείωτο, αν και προέρχονται σχεδόν συμπτωματικά από διαφορετικά έργα. Μπόρχες δεν σκόπευε ποτέ να μεταφράσει Οδυσσέα. Στην πραγματικότητα, αυτός υποστηρίζει με θάρρος ότι δεν είχε μόνο αυτός δεν διαβάσει ολόκληρο το κείμενο, αλλά ότι δεν υπήρχε λόγος να το πράξει για την ήξερε με την "περιπετειώδη και δικαιολογημένη βεβαιότητα ότι έχουμε όταν Δηλώνουμε τη γνώση μας για την πόλη, δεν ισχυριζόμενη, εξαιτίας αυτού, η οικειότητα του πόσα δρόμους έχει ουτε καν από όλες τις γειτονιές της "(Waisman 159). [7]Αλλά είναι οι διαφορές στις προσεγγίσεις τους για την μετάφραση που εφιστά την προσοχή περισσότερο. Λαμβάνοντας υπόψη ότι ο Μπόρχες mistranslates παιχνιδιάρικα Οδυσσέα, θα πωλήσει τη συμμετοχή της Irishness της και Δίνοντας την αίσθηση της Argentineness μέσω της χρήσης των voseo και τη μείωση των ρητές αναφορές στην ιρλανδική Howths ορόσημα όπως το Κάστρο, Elizondo σέβεται σχολαστικά το αρχικό κείμενο.
Υπάρχει ένα τελευταίο σημείο που πρέπει να γίνουν για κριτική εκτίμηση Elizondo του Οδυσσέα και την μετάφραση του Finnegans Wake. Όταν συλλέγει τα κείμενα αυτά σε Θεωρία της κόλασης, το βιβλίο που ανέφερα στην αρχή του παρόντος εγγράφου, τοποθέτησε "Οδυσσέας" αμέσως πριν "στην πρώτη σελίδα του FinnegansWake". Ενώ δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι γράφτηκαν διαχρονικά τα κείμενα αυτά, μπορούμε να συμπεράνουμε από την αναφορά Elizondo στην κατωτερότητα του 1976 μετάφραση José María Valverde του Οδυσσέα που ήταν το σχόλιο μετά το 1962 γραπτή μετάφραση του (Τολέδο 40-41). Η πρώτη εξήγηση φαίνεται αρκετά λογικό: Οδυσσέας, δόθηκε στη δημοσιότητα 17 χρόνια πριν από το Wake καιElizondo ήταν υπακούοντας τη χρονολογική σειρά του καθεστώτος δημοσίευση Joyce του. Μια δεύτερη πιθανότητα, στην οποία τείνω σήμερα, προέρχεται από το περιεχόμενό τους όσο και από τη χρονολογία τους. Το άρθρο σχετικά με ΟδυσσέαElizondo αντικατοπτρίζει την πεποίθηση ότι το μυθιστόρημα είναι σαφές και προσιτό. Μπορεί να αντιμετωπίζονται με κριτική άποψη. Πράγματι, σε περισσότερες από μία περιπτώσεις έχει bracketed σύγχρονη λογοτεχνία μεταξύQuijote Θερβάντες »και Οδυσσέας του Τζόις, γεγονός που υποδηλώνει ότι όλα όσα ήρθαν αργότερα - συμπεριλαμβανομένης και της δικής του έργο - το χνούδι. Η μετάφραση του Finnegans Wake, ένα έργο που περιγράφεται ως «δυσανάγνωστο», κινείται πέρα από κριτική σε έναν κόσμο όπου η εξήγηση είναι το μόνο δυνατό μέσο κατανόησης. Η τοποθέτηση των δύο αυτών άρθρων δείχνει ότι ο Οδυσσέαςείναι το αποκορύφωμα της γλώσσας, ενώ Finnegans Wake είναι αποκαλυπτική φινάλε του.
Συμπέρασμα
Κλείνοντας αυτό το έγγραφο, ελπίζω να ανοίξει δύο νέες γραμμές της έρευνας. Πρώτον, η ανάλυση μου Elizondo προσπάθησε να ξεθάψει μια νέα πτυχή της γραφής του, τα οποία προηγουμένως έχουν αγνοηθεί. Όταν Farabeuf χτύπησε το πόδι, κριτικοί έσπευσε να υπογραμμίσει υπερβατική ερωτισμό της, τις σχέσεις της με το nouveau roman, τάση για Οριενταλισμός, εμμονή του με το Ι Τσινγκ, και ένα σωρό άλλα εξωτικά λογοτεχνικών σύνεργα. Η μερίδα του λέοντος της ακαδημαϊκής άρθρα προσπάθησε να αποκαλύψει αυτό που κάποιος φίλος έχει περιγράψει ως «η σκοτεινή πλευρά της Elizondo". Κατά τη γνώμη μου, αυτή ήταν η μεγαλύτερη ενιαία επιζήμιο για εργασία Elizondo ότι θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει. Αλήθεια, αυτός που καθορίζονται στο σοκ ανθρώπους. Αλλά τι τα λεγόμενα σέξι θέματα που έχουν κάνει είναι να υπονομεύσει μια ευρύτερη έρευνα για τη σχέση της Elizondo με τη γλώσσα και το ρόλο της καλλιτεχνίας στη δημιουργία μυθοπλασίας. Ομοίως, Elizondo έχει υποβληθεί στο αμερικανικό ακαδημαϊκό ως μυθιστοριογράφος όταν στην πραγματικότητα έργο του περιλαμβάνει όλα τα είδη. Η δεύτερη γραμμή της έρευνας που θα προκύψουν από αυτή τρέχουσα έρευνα είναι μια νεότερη κατανόηση του τρόπου με τον Joyce εισέρχεται λογοτεχνική φαντασία του Μεξικού. Εδώ και χρόνια έχουμε συνηθίσει να σκέφτεται Joyce από την άποψη των δύο συγγραφέων: Fernando del Paso και, σε μικρότερο βαθμό, Carlos Fuentes. Και οι δύο συγγραφείς επιδιώκουν ευρεία totalities, εμφανίζει ένα εντυπωσιακό σύνολο των γλωσσικών πυροτεχνήματα, απασχολούν μυθικός δομές για να οργανώσουν αφηγήσεις τους, και απασχολούν προφανώς υψηλή νεωτεριστές παγκόσμιο όραμα για την αντιμετώπιση τους με τα εθνικά ζητήματα της ταυτότητας, του νησιωτικού και του κοσμοπολιτισμού, και της τέχνης γενικότερα. Ωστόσο, αυτό το μοντέλο δεν είναι η μόνη βιώσιμη μοντέλο Joycean για την ενσωμάτωση. Elizondo βρίσκεται στο αντίθετο άκρο του φάσματος Joycean.
Works Cited
Suscribirse a:
Entradas (Atom)